Radykalizacja jest procesem indywidualnym lub zbiorowym (grupowym), występującym zazwyczaj w sytuacji polaryzacji politycznej, w którym praktyki dialogu i kompromisu między aktorami politycznymi i grupami o rozbieżnych interesach porzucane są – przez jedną lub więcej stron – na rzecz rosnącego zaangażowania w konfrontacyjne taktyki prowadzenia konfliktu (Alex Schmid).

Wbrew stereotypom, radykalizacja nie zaczyna się w momencie doświadczania ekstremizmów. Jest objawem „kultury przemocy”. Jej początkiem nie jest też przemoc fizyczna, ani mowa nienawiści. Proces radykalizacji rozpoczyna się dużo wcześniej – od naszych przekonań o ludziach i świecie. Zaczyna się w momencie, kiedy dehumanizujemy drugiego człowieka, odmawiamy prawa do istnienia podzielanych przez niego opinii i odrzucamy dialog jako istotę porządku demokratycznego. Proces radykalizacji, karmiąc się brakiem zaufania społecznego, powoduje jeszcze większą nieufność do ludzi oraz kluczowych dla wspólnego funkcjonowania instytucji. Jest jednym z najgroźniejszych i najbardziej niedocenianych społecznych zagrożeń, który sukcesywnie, krok po kroku, prowadzi do wielu dysfunkcji i dramatycznych konsekwencji.

Komitet Dialogu Społecznego KIG i Laboratorium „Więzi” podjęli się diagnozy stanu radykalizacji w Polsce. Zostały przeprowadzone badania wybranej grupy społecznej, chcąc uświadomić nam wszystkim, w którym miejscu się znajdujemy. Zachęcamy do zapoznania się z ich wynikami, a także propozycjami rozwiązań, które mogą przeciwdziałać radykalizacji.

Pobierz raport tutaj.